In speech research, it is useful to record connected speech from texts. Additionally, the speakers can be asked to retell the story. These tasks require special texts that are "speakable", that is, easy to read aloud and remember. Normal literary and journalistic texts are written to be read silently, and require training to be read fluently. Often, recording tasks have special requirements with respect to the phonemes that are present in the texts. As all writing tasks, creating such speakable, balanced texts is difficult. Often a lot of research is needed to end up with a good text. Here I have collected a few texts that have been used in corpus building and Speech and Language Therapy.
The texts specially created to phonetic and linguistic criteria are short. For some corpus tasks, longer texts are needed. It is not feasible to write such long texts from scratch (if you can do that, you might consider a career switch). However, it is possible to use well written narrative stories. Fairy tales and other stories from oral traditions are perfect for such tasks (and, as a bonus, tend to be out of copyrights). As an example, a longer fairy tale is added, Jorinde and Joringel (Grimm's Kinder- und Hausmärchen 7th, 1857).
The first question when planning a recording from read aloud text is what the reading should achieve? Text reading is mostly chosen because it elicites prosodic and pronunciation phenomenons that are not seen in isolated sentences and word lists. These are phenomenons that occur in "running" speech, like stress placements, phrasing, extreme reduction, elisions, and coarticulation. However, such phenomenons will not occur when the speaker hesitates often within and between sentences. A difficult text might be spoken as a list of isolated sentences, or even with hyper-articulated word strings. If that is not a problem, it would be better to present the speaker with lists of isolated words or sentences. If the text should be read fluently, then it pays to make some effort to create or select a text that can be read fluently by the target speakers.
Modern texts are almost all written for silent reading. This has a strong influence on sentence structure and word choices. When reading out such text we experience many problems with intonation, word errors, and sentence phrasing (garden path sentences). Reading aloud a text is hard. When naive speakers have to read aloud, the text should be prepared to help them finding the correct pronunciation and intonation. This means that sentence phrasing and structure should be obvious. Word pronunciation should be unambiguous. And words should be known to the speaker, and preferably, have a high frequency of occurence in spoken language. In general, the texts should be well within the "reading level" of the speaker.
The "perfect" text does not exist. And even "good" texts for recording read speech are rare. It would be impossible to create special texts tailored for the goals of each recording. The texts used in real research projects are generally chosen because of suitableness and familiarity. Unless there is a very good reason to write a new text and there is adequate know-how, the advice is to re-use existing texts.
De noordenwind en de zon waren erover aan het redetwisten wie de sterkste was van hen beiden.
Juist op dat moment kwam er een reiziger aan, die gehuld was in een warme mantel.
Ze kwamen overeen dat degene die het eerst erin zou slagen de reiziger zijn mantel te doen uittrekken, de sterkste zou worden geacht.
De noordenwind begon toen uit alle macht te blazen, maar hoe harder hij blies, des te dichter trok de reiziger zijn mantel om zich heen; en ten lange leste gaf de noordenwind het op.
Daarna begon de zon krachtig te stralen, en hierop trok de reiziger onmiddellijk zijn mantel uit.
De noordenwind moest dus wel bekennen dat de zon van hen beiden de sterkste was.
Er was eens een man uit Finland.
Hij had veel geld gespaard.
Dat was voor de auto van zijn dromen.
Hij nam de trein om de auto te gaan kopen.
Maar de man was bang voor dieven.
Hij bewaarde het geld in zijn onderbroek.
Hij droomde al van de eerste rit in de nieuwe wagen.
Plots moest hij naar het toilet.
De man dacht niet meer aan het geld.
Het zakje met geld viel recht in de pot.
En de man spoelde door.
Daar ging zijn fraaie plan! Gelukkig was de politie in de buurt.
Die vond het zakje terug op de sporen.
From: Martens et al. (2010)
Papa en Marloes staan op het station.
Ze wachten op de trein.
Eerst hebben ze een kaartje gekocht.
Er stond een hele lange rij, dus dat duurde wel even.
Nu wachten ze tot de trein eraan komt.
Het is al vijf over drie, dus het duurt nog vier minuten.
Er staan nog veel meer mensen te wachten.
Marloes kijkt naar links, in de verte ziet ze de trein al aankomen.
From: van de Weijer and Slis (1991)
Het is zaterdag.
Els heeft vrij.
Ze loopt door de stad.
Het is prachtig weer, de lucht is blauw.
Op straat ziet ze Bart op de fiets.
Hij wacht voor het rode licht.
Als Bart haar ziet, zwaait hij.
Els loopt weer verder.
Bij de bakker koopt ze brood, bij de slager koopt ze vlees.
Als het vijf uur is gaat ze terug, zodat ze op tijd weer thuis is.
From: van de Weijer and Slis (1991)
Vanmorgen ging meneer van Dam naar de groenteman.
Namelijk om een mand mandarijnen te kopen.
Aan zijn arm nam hij een mand mee om de mandarijnen in te doen.
Na een minuut of tien stond meneer van Dam in de winkel.
En hij nam een mand mandarijnen mee en ook maar meteen negen bananen en een mooie nanas.
Met zijn mand aan zijn arm ging hij toen snel naar huis.
From: van de Weijer and Slis (1991)
Er was eens een oud kasteel midden in een diep en donker bos.
Daarin woonde een oude heks helemaal alleen.
Overdag veranderde ze zich in een kat of een uil, maar 's avonds werd ze weer een mens.
Ze kon dieren en vogels naar zich toe lokken.
Die dieren slachtte, kookte en braadde ze dan.
Wanneer iemand binnen honderd meter van het kasteel kwam, moest hij stilstaan en kon zich niet meer verroeren.
Dit duurde totdat de heks hem met een spreuk verloste.
Wanneer er echter een onschuldig meisje te dicht bij haar kasteel kwam, veranderde de heks haar in een vogel en sloot haar op in een kooitje.
Dat kooitje bracht ze dan naar een zaal van haar kasteel.
Ze had wel zevenduizend kooien met zulke bijzondere vogels in haar kasteel.
Nu was er eens een meisje dat Jorinde heette.
Ze was mooier dan alle andere meisjes en was verloofd met de knappe Joringel.
Ze zouden over een paar dagen gaan trouwen en ze hadden veel plezier met elkaar.
Om eens rustig samen te kunnen praten, gingen ze in het bos wandelen.
"Pas op", zei Joringel, "dat je niet te dicht bij het kasteel komt".
Het was een mooie avond.
Het heldere zonlicht scheen tussen de boomstammen door in het donkere groen van het bos.
De tortelduif zong klagelijk in de oude beuk.
Jorinde huilde een beetje.
Ze ging in de zon zitten en klaagde.
Joringel klaagde ook.
Ze waren verdrietig, alsof ze moesten sterven.
Ze keken om zich heen en waren verdwaald.
Ze wisten niet meer hoe ze thuis moesten komen.
De zon stond nog maar half boven de berg en voor de helft was ze al onder.
Joringel keek door de struiken en zag vlakbij de oude muur van het kasteel.
Hij schrok en werd doodsbang.
Jorinde zong:
Mijn vogeltje met het rode ringetje
Zingt lijden, lijden, lijden:
Het zingt voor het duifje, zingt voor zijn dood,
Zingt lijden, lij, tuwiet, tuwiet, tuwiet.
Joringel keek naar Jorinde.
Jorinde was in een nachtegaal veranderd die tuwiet, tuwiet zong.
Een uil met gloeiende ogen vloog drie keer om hen heen en schreeuwde drie keer oehoe, oehoe, oehoe.
Joringel kon zich niet meer bewegen.
Hij stond erbij als van steen, kon niet huilen, niet praten, geen hand of voet bewegen.
Nu was de zon ondergegaan.
De uil vloog in een struik en direct kwam er een kromme, oude vrouw uit tevoorschijn.
Ze was geel en mager.
Ze had grote rode ogen en een kromme neus die met de punt tot aan haar kin kwam.
Ze mompelde wat, ving de nachtegaal en droeg die in haar hand weg.
Joringel kon niets zeggen, niet van z'n plaats komen.
De nachtegaal was weg.
Eindelijk kwam de oude vrouw terug en zei met een doffe stem:
"Gegroet Zachiël;.
Wanneer het maantje in het kooitje schijnt, maak los Zachiël, op het juiste moment".
Toen was Joringel verlost.
Hij viel voor de oude vrouw op de knieën en smeekte haar om hem Jorinde terug te geven.
Maar ze zei dat hij Jorinde nooit meer terug zou krijgen en ging weg.
Hij riep, hij huilde, hij jammerde, maar het was allemaal voor niets.
"Oh, wat moet er van mij worden?" Joringel ging weg en kwam uiteindelijk in een vreemd dorp.
Daar hoedde hij lange tijd de schapen.
Vaak liep hij rond het kasteel, maar hij kwam nooit te dichtbij.
Op een keer droomde hij 's nachts dat hij een bloedrode bloem vond met in het midden een prachtige grote parel.
Hij plukte de bloem en ging ermee naar het kasteel.
Alles wat hij met de bloem aanraakte werd van de betovering bevrijd.
Ook droomde hij dat hij daardoor zijn Jorinde teruggekregen had.
's Morgens, nadat hij wakker werd, begon hij door berg en dal naar zo'n bloem te zoeken.
Hij zocht tot aan de negende dag.
Toen vond hij de bloem in de vroege ochtend.
In het midden lag een grote dauwdruppel, zo groot als de mooiste parel.
Joringel liep dag en nacht en droeg de bloem naar het kasteel.
Toen hij dichtbij het kasteel gekomen was, verstijfde hij niet, maar hij liep door tot aan de deur.
Joringel werd heel blij, raakte de deur aan met de bloem en de deur sprong open.
Joringel ging naar binnen, liep over de binnenplaats en luisterde goed of hij de vele vogels kon horen.
Toen hoorde hij ze fluiten.
Hij liep in de richting van het gefluit en vond de zaal.
Daar was de heks bezig de vogels in hun zevenduizend kooien te voeren.
Toen ze Joringel zag werd ze kwaad, heel erg kwaad.
Ze schold, tierde en spuwde gif en gal naar hem.
Maar ze kon niet bij hem in de buurt komen.
Joringel lette niet op haar en bekeek de kooien met de vogels.
Er waren vele honderden nachtegalen, hoe moest hij nou Jorinde terugvinden?
Toen hij zo rondkeek, merkte hij, dat de oude vrouw stiekem een vogelkooitje wegpakte en daarmee naar de deur liep.
Snel sprong hij erheen en raakte het kooitje en de oude vrouw aan met de bloem.
Nu kon de heks niet meer toveren, en Jorinde stond weer voor hem.
Ze vloog hem om de hals en was zo mooi als vroeger.
Daarna veranderde hij ook alle andere vogels weer in meisjes en ging met zijn Jorinde naar huis.
En ze leefden nog lang en gelukkig met elkaar.
The North Wind and the Sun were disputing which was the stronger, when a traveler came along wrapped in a warm cloak.
They agreed that the one who first succeeded in making the traveler take his cloak off should be considered stronger than the other.
Then the North Wind blew as hard as he could, but the more he blew the more closely did the traveler fold his cloak around him;
and at last the North Wind gave up the attempt.
Then the Sun shined out warmly, and immediately the traveler took off his cloak.
And so the North Wind was obliged to confess that the Sun was the stronger of the two.
When the sunlight strikes raindrops in the air they act like a prism and form a rainbow.
The rainbow is a division of white light into many beautiful colors.
These take the shape of a long round arch with its path high above, and its two ends apparently beyond the horizon.
There is, according to legend, a boiling pot of gold at one end.
People look, but no one ever finds it.
When a man looks for something beyond his reach, his friends say he is looking for the pot of gold at the end of the rainbow.
Once upon a time there was a girl called Cinderella.
But everyone called her Cinders.
Cinders lived with her mother and two stepsisters called Lily and Rosa.
Lily and Rosa were very unfriendly and they were lazy girls.
They spent all their time buying new clothes and going to parties.
Poor Cinders had to wear all their old hand-me-downs!
And she had to do the cleaning!
One day, a royal messenger came to announce a ball.
The ball would be held at the Royal Palace, in honour of the Queen's only son, Prince William.
Lily and Rosa thought this was divine.
Prince William was gorgeous, and he was looking for a bride!
They dreamed of wedding bells!
When the evening of the ball arrived, Cinders had to help her sisters get ready.
They were in a bad mood.
They'd wanted to buy some new gowns, but their mother said that they had enough gowns.
So they started shouting at Cinders.
"Find my jewels!" yelled one.
"Find my hat!" howled the other.
They wanted hairbrushes, hairpins and hair spray.
One fine day it occurred to the Members of the Body that they were doing all the work and the Belly was having all the food.
So they held a meeting, and after a long discussion, they decided to go on strike until the Belly agreed to do its proper share of the work.
So for a day or two, the Hands refused to pick up food, the Mouth refused to receive it, and the Teeth had no work to do.
But after a few days the Members began to find that they themselves were not in a very active condition:
the Hands could hardly move, and the Mouth was all parched and dry, while the Legs were unable to support the rest.
And so they realised that even the Belly in its dull quiet way was doing necessary work for the Body, and that all must work together or the Body will go to pieces.
There was once an old castle in the midst of a large and thick forest, and in it an old woman who was a witch dwelt all alone.
In the day-time she changed herself into a cat or a screech-owl, but in the evening she took her proper shape again as a human being.
She could lure wild beasts and birds to her, and then she killed and boiled and roasted them.
If any one came within one hundred paces of the castle he was obliged to stand still, and could not stir from the place until she bade him be free.
But whenever an innocent maiden came within this circle, she changed her into a bird, and shut her up in a wicker-work cage, and carried the cage into a room in the castle.
She had about seven thousand cages of rare birds in the castle.
Now, there was once a maiden who was called Jorinda, who was fairer than all other girls.
She and a handsome youth named Joringel had promised to marry each other.
They were still in the days of betrothal, and their greatest happiness was being together.
One day in order that they might be able to talk together in quiet they went for a walk in the forest.
"Take care," said Joringel, "that you do not go too near the castle."
It was a beautiful evening;
the sun shone brightly between the trunks of the trees into the dark green of the forest, and the turtle-doves sang mournfully upon the young boughs of the birch-trees.
Jorinda wept now and then:
she sat down in the sunshine and was sorrowful.
Joringel was sorrowful too;
they were as sad as if they were about to die.
Then they looked around them, and were quite at a loss, for they did not know by which way they should go home.
The sun was still half above the mountain and half set.
Joringel looked through the bushes, and saw the old walls of the castle close at hand.
He was horror-stricken and filled with deadly fear.
Jorinda was singing --
"My little bird, with the necklace red,
Sings sorrow, sorrow, sorrow,
He sings that the dove must soon be dead,
Sings sorrow, sor -- jug, jug, jug."
Joringel looked for Jorinda.
She was changed into a nightingale, and sang, "jug, jug, jug."
A screech-owl with glowing eyes flew three times round about her, and three times cried, "to-whoo, to-whoo, to-whoo!"
Joringel could not move: he stood there like a stone, and could neither weep nor speak, nor move hand or foot.
The sun had now set.
The owl flew into the thicket, and directly afterwards there came out of it a crooked old woman, yellow and lean, with large red eyes and a hooked nose, the point of which reached to her chin.
She muttered to herself, caught the nightingale, and took it away in her hand.
Joringel could neither speak nor move from the spot;
the nightingale was gone.
At last the woman came back, and said in a hollow voice, "Greet thee, Zachiel.
If the moon shines on the cage, Zachiel, let him loose at once."
Then Joringel was freed.
He fell on his knees before the woman and begged that she would give him back his Jorinda, but she said that he should never have her again, and went away.
He called, he wept, he lamented, but all in vain,"Ah, what is to become of me?"
Joringel went away, and at last came to a strange village; there he kept sheep for a long time.
He often walked round and round the castle, but not too near to it.
At last he dreamt one night that he found a blood-red flower, in the middle of which was a beautiful large pearl;
that he picked the flower and went with it to the castle, and that everything he touched with the flower was freed from enchantment;
he also dreamt that by means of it he recovered his Jorinda.
In the morning, when he awoke, he began to seek over hill and dale if he could find such a flower.
He sought until the ninth day, and then, early in the morning, he found the blood-red flower.
In the middle of it there was a large dew-drop, as big as the finest pearl.
Day and night he journeyed with this flower to the castle.
When he was within a hundred paces of it he was not held fast, but walked on to the door.
Joringel was full of joy; he touched the door with the flower, and it sprang open.
He walked in through the courtyard, and listened for the sound of the birds.
At last he heard it.
He went on and found the room from whence it came, and there the witch was feeding the birds in the seven thousand cages.
When she saw Joringel she was angry, very angry, and scolded and spat poison and gall at him, but she could not come within two paces of him.
He did not take any notice of her, but went and looked at the cages with the birds; but there were many hundred nightingales, how was he to find his Jorinda again?
Just then he saw the old woman quietly take away a cage with a bird in it, and go towards the door.
Swiftly he sprang towards her, touched the cage with the flower, and also the old woman.
She could now no longer bewitch any one; and Jorinda was standing there, clasping him round the neck, and she was as beautiful as ever!
Einst stritten sich Nordwind und Sonne, wer von ihnen beiden wohl der Stärkere wäre, als ein Wanderer, der in einen warmen Mantel gehüllt war, des Weges daherkam.
Sie wurden einig, daß derjenige für den Stärkeren gelten sollte, der den Wanderer zwingen würde, seinen Mantel abzunehmen.
Der Nordwind blies mit aller Macht, aber je mehr er blies, desto fester hüllte sich der Wanderer in seinen Mantel ein.
Endlich gab der Nordwind den Kampf auf.
Nun erwärmte die Sonne die Luft mit ihren freundlichen Strahlen, und schon nach wenigen Augenblicken zog der Wanderer seinen Mantel aus.
Da mußte der Nordwind zugeben, daß die Sonne von ihnen beiden der Stärkere war.
Es war einmal ein altes Schloß mitten in einem großen dicken Wald, darinnen wohnte eine alte Frau ganz allein, das war eine Erzzauberin.
Am Tage machte sie sich zur Katze oder zur Nachteule, des Abends aber wurde sie wieder ordentlich wie ein Mensch gestaltet.
Sie konnte das Wild und die Vögel herbeilocken, und dann schlachtete sie, kochte und briet es.
Wenn jemand auf hundert Schritte dem Schloß nahe kam, so mußte er stillestehen und konnte sich nicht von der Stelle bewegen, bis sie ihn lossprach;
wenn aber eine keusche Jungfrau in diesen Kreis kam, so verwandelte sie dieselbe in einen Vogel und sperrte sie dann in einen Korb ein und trug den Korb in eine Kammer des Schlosses.
Sie hatte wohl siebentausend solcher Körbe mit so raren Vögeln im Schlosse.
Nun war einmal eine Jungfrau, die hieß Jorinde; sie war schöner als alle andere Mädchen.
Die und dann ein gar schöner Jüngling namens Joringel hatten sich zusammen versprochen.
Sie waren in den Brauttagen, und sie hatten ihr größtes Vergnügen eins am andern.
Damit sie nun einsmalen vertraut zusammen reden könnten, gingen sie in den Wald spazieren.
"Hüte dich", sagte Joringel, "daß du nicht so nahe ans Schloß kommst."
Es war ein schöner Abend, die Sonne schien zwischen den Stämmen der Bäume hell ins dunkle Grün des Waldes, und die Turteltaube sang kläglich auf den alten Maibuchen.
Jorinde weinte zuweilen, setzte sich hin im Sonnenschein und klagte: Joringel klagte auch.
Sie waren so bestürzt, als wenn sie hätten sterben sollen; sie sahen sich um, waren irre und wußten nicht, wohin sie nach Hause gehen sollten.
Noch halb stand die Sonne über dem Berg, und halb war sie unter.
Joringel sah durchs Gebüsch und sah die alte Mauer des Schlosses nah bei sich; er erschrak und wurde todbang.
Jorinde sang:
Mein Vöglein mit dem Ringlein rot
singt Leide, Leide, Leide:
es singt dem Täubelein seinen Tod,
singt Leide, Lei - zicküth, zicküth, zicküth.
Joringel sah nach Jorinde.
Jorinde war in eine Nachtigall verwandelt, die sang zicküth, zicküth.
Eine Nachteule mit glühenden Augen flog dreimal um sie herum und schrie dreimal schu, hu, hu, hu.
Joringel konnte sich nicht regen.-
er stand da wie ein Stein, konnte nicht weinen, nicht reden, nicht Hand noch Fuß regen.
Nun war die Sonne unter;
die Eule flog in einen Strauch, und gleich darauf kam eine alte krumme Frau aus diesem hervor, gelb und mager: große rote Augen, krumme Nase, die mit der Spitze ans Kinn reichte.
Sie murmelte, fing die Nachtigall und trug sie auf der Hand fort.
Joringel konnte nichts sagen, nicht von der Stelle kommen;
die Nachtigall war fort.
Endlich kam das Weib wieder und sagte mit dumpfer Stimme: "Grüß dich, Zachiel, wenn's Möndel ins Körbel scheint, bind lose Zachiel, zu guter Stund."
Da wurde Joringel los.
Er fiel vor dem Weib auf die Knie und bat, sie möchte ihm seine Jorinde wiedergeben, aber sie sagte, er sollte sie nie wiederhaben, und ging fort.
Er rief, er weinte, er jammerte, aber alles umsonst.
"Uu, was soll mir geschehen?"
Joringel ging fort und kam endlich in ein fremdes Dorf;
da hütete er die Schafe lange Zeit.
Oft ging er rund um das Schloß herum, aber nicht zu nahe dabei.
Endlich träumte er einmal des Nachts, er fände eine blutrote Blume, in deren Mitte eine schöne große Perle war.
Die Blume brach er ab, ging damit zum Schlosse: alles, was er mit der Blume berührte, ward von der Zauberei frei; auch träumte er, er hätte seine Jorinde dadurch wiederbekommen.
Des Morgens, als er erwachte, fing er an, durch Berg und Tal zu suchen, ob er eine solche Blume fände; er suchte bis an den neunten Tag, da fand er die blutrote Blume am Morgen früh.
In der Mitte war ein großer Tautropfe, so groß wie die schönste Perle.
Diese Blume trug er Tag und Nacht bis zum Schloß.
Wie er auf hundert Schritt nahe bis zum Schloß kam, da ward er nicht fest, sondern ging fort bis ans Tor.
Joringel freute sich hoch, berührte die Pforte mit der Blume, und sie sprang auf.
Er ging hinein, durch den Hof, horchte, wo er die vielen Vögel vernähme; endlich hörte er's.
Er ging und fand den Saal, darauf war die Zauberin und fütterte die Vögel in den siebentausend Körben.
Wie sie den Joringel sah, ward sie bös, sehr bös, schalt, spie Gift und Galle gegen ihn aus, aber sie konnte auf zwei Schritte nicht an ihn kommen.
Er kehrte sich nicht an sie und ging, besah die Körbe mit den Vögeln; da waren aber viele hundert Nachtigallen, wie sollte er nun seine Jorinde wiederfinden?
indem er so zusah, [merkte er,] daß die Alte heimlich ein Körbchen mit einem Vogel wegnahm und damit nach der Türe ging.
Flugs sprang er hinzu, berührte das Körbchen mit der Blume und auch das alte Weib- nun konnte sie nichts mehr zaubern, und Jorinde stand da, hatte ihn um den Hals gefaßt, so schön, wie sie ehemals war.
Da machte er auch alle die andern Vögel wieder zu Jungfrauen, und da ging er mit seiner Jorinde nach Hause, und sie lebten lange vergnügt zusammen.